Honkera zaczęto seryjnie produkować w roku 1988. To pierwsze i jedyne terenowe auto produkowane w Polsce, wytwarzane jest praktycznie do dziś z niewielką przerwą w latach 2007 – 2009. Samochód z racji częstych zmian producentów występował także pod nazwami Tarpan Honker, Daewoo Honker, Intrall Honker czy wreszcie po prostu Honker. Wśród gamy silników napędzających samochód znalazły się m.in. rodzime jednostki dieslowskie produkowane w zakładach Andorii w Andrychowie. Głównym odbiorcą samochodu były i są Siły Zbrojne RP. 

Wartburg 1000 (311) produkowany był w zakładach w Eisenach w latach 1956 – 1968. To przednionapędowe auto, zaprezentowane po praz pierwszy na Targach Lipskich, oparte było konstrukcyjnie na samochodzie Ifa F9. To właśnie po tym pojeździe Wartburg 1000 odziedziczył m.in. dwusuwowy silnik o pojemności 900 cm³ i mocy 37KM. Wóz posiadał jednak całkowicie nową, czterodrzwiową karoserię, która z czasem doczekała się wielu praktycznych wersji. W roku 1962 przeprowadzono pierwszą poważną modyfikację polegającą na wprowadzeniu do gamy jednostek napędowych nowy silnik o pojemności 992 cm³ generujący moc 45KM. Nowy model oznaczono symbolem 312. Prowadzono także prace nad nowym zawieszeniem, które znacznie poprawiło właściwości jezdne Wartburga. 

W związku z wygaśnięciem w 1983 roku licencji na Fiata 125p, produkowany w Polsce samochód przemianowano na FSO 125p. Prócz zmiany nazwy samochód przeszedł także kilka modyfikacji dyktowanych jednakże głównie linią oszczędności, co znacznie zubożyło finalny produkt opuszczający fabrykę na Żeraniu. Najbardziej rzucającymi się w oczy zmianami było zniknięcie charakterystycznego znaczka z atrapy i zastąpienie go znakiem firmowym FSO. Niestety razem z nim, z podstawowej wersji samochodu wycofano m.in. ogrzewaną tylną szybę, zapalniczkę, lampki oświetlenia bagażnika, uchwyty dla pasażerów, odblaski na drzwiach a nawet programator wycieraczek. Do końca produkcji w roku 1991 samochód przeszedł jeszcze kilka „modyfikacji” polegających na usuwaniu różnych elementów (m.in. ostatnich chromów). 

Tą archaicznie już dziś wyglądającą ciężarówkę zaprezentowano oficjalnie 1948 roku na kongresie zjednoczeniowym Polskiej Partii Socjalistycznej oraz Polskiej Partii Robotniczej. Dokumentacja techniczna Stara 20 opracowana została w łódzkim Centralnym Biurze Badań i Konstrukcji Przemysłu Motoryzacyjnego nr 5, lecz sam wóz produkowany był we współpracy starachowickiej Fabryki Samochodów Ciężarowych, zakładów Ursusa oraz kieleckich Zakładów Wyrobów Metalowych „SHL” S.A. 

Nie wierzyłem szczerze mówiąc, że ukaże się w serii KAP. Po pierwszych foto-zajawkach byłem trochę rozczarowany i pełen obaw złożyłem zamówienie. Dziś Pani Poczta przytachała ze sobą trzy charakterystyczne pudełka… i oto jest - Ursus C330. Szczerze mówiąc natychmiast po rozpakowaniu obawy poszły na dalszy plan. Ursus C330 w końcu pojawił się w mojej skromnej kolekcji i na żywo wygląda dużo lepiej niż na widzianych wcześniej fotografiach. Wszystko jest ładnie złożone, starannie odtworzono charakterystyczną siateczkę wlotu powietrza czy choćby drążki kierownicze i elementy tylnych partii ciągnika. 

     BMW 1602 to jedna z nowości w mojej kolekcji. Model pojawił się w sprzedaży jako kolejna odsłona serii KAP i przyznać muszę, że ów fakt bardzo mnie ucieszył. Dlaczego? A no dlatego, że dokładnie takim samym, czerwoniutkim woził się towarzysz Jan Winnicki z kultowego serialu Alternatywy 4. Jeśli dla kogoś to nie wystarczający powód do radości, dodam że model prezentuje się bardzo dobrze  w odróżnieniu od niektórych ukazujących się w serii. 

     W 1965 roku we wschodnioniemieckim Ludwigsfelde uruchomiono produkcję uniwersalnych samochodów ciężarowych Ifa W50. Przez kolejnych 25 lat wyprodukowano 560 tysięcy ciężarówek różnego zastosowania. Wśród sześćdziesięciu wersji nadwoziowych opuszczających fabrykę znalazły się pojazdy skrzyniowe, cysterny, wywrotki, ciągniki siodłowe, a nawet pojazdy strażackie czy wojskowe. Na bazie Ify W50 budowano także dźwigi, koparki oraz meblowozy. Samochód napędzany był dieslowskim silnikiem o pojemności 6,5l oraz mocy 125 KM. 

     Mercedes Benz 220 SE Convertible to kolejna z nowości w moich zbiorach. Ten starannie wykonany model pochodzi z kolekcji IXO/Altaya i szczerze mówiąc jak na razie jest moim ulubionym. Wyróżnia go przede wszystkim piękna stylowa  linia nadwozia, oraz podobnie jak w przypadku opisywanego wcześniej Mercedesa 200, starannie wykonane detale. Warto zwrócić uwagę na dwukolorowe opony oraz ładne wnętrze. Producent co prawda nie pokusił się o dwubarwny lakier, jak miało to miejsce w wielu egzemplarzach kabrio 220 SE, ale efekt końcowy i tak cieszy oczy. 

     Mam słabość do starych Mercedesów stąd postanowiłem powiększyć kolekcje o kilka modeli tegoż właśnie producenta. Kilka dni temu nadarzyła się okazja by nabyć kilka ciekawych egzemplarzy, grzechem więc byłoby nie skorzystać. Tym oto sposobem zostałem dumnym posiadaczem m.in. poniższego, pięknego Mercedesa Benza 200, lub jak kto woli W114/115 z 1968 roku. Dlaczego dumnym? A no dlatego, że moim zdaniem jest co podziwiać. Model pochodzi z kolekcji IXO/Altaya i już na pierwszy rzut oka widać wysoki poziom wykonania. 

     Jeep Willys to bez wątpienia jeden z najbardziej znanych samochodów wszech czasów. Rodowód tego pojazdu sięga okresu II Wojny Światowej, kiedy to Armia Amerykańska złożyła zapotrzebowanie na lekki pojazd rozpoznawczy. Do przetargu stanęły dwie firmy: American Bantam Car oraz Willys-Overland. Dziś może wydawać się to zabawne, ale Willys ów przetarg przegrał i amerykańskie wojsko miało otrzymać na wyposażenie samochody projektowane przez American Bantam Car. Mimo to fabryka Willysa prowadziła nadal prace konstrukcyjne nad nowym samochodem. Tymczasem Korpus Kwatermistrzowski Armii Amerykańskiej by zapewnić sobie w razie potrzeby możliwość błyskawicznego uruchomienia produkcji we wszystkich fabrykach, przekazał plany Bantama konkurencyjnym firmom Willysa oraz Forda. Choć zasadniczo konstrukcje Willysa i Bantama były do siebie zbliżone, ostatecznie o przewadze Jeepa zadecydował mocniejszy silnik będący własną konstrukcją Willysa. W 1941 roku uruchomiono produkcję seryjną Jeepa Willysa MB. 

     Opel Diplomat pojawił się w 1964 roku, jako jeden z trzech luksusowych modeli serii KAD. (Kapitan, Admiral, Diplomat).  Samochód wyposażony był w rzędowy, sześciocylindrowy silnik o pojemności 2,6 lub 2,8 litra. Największym motorem montowanym w Oplu Diplomat serii A był pochodzący z Chevroleta silnik o pojemności 4,6l. W zależności od zastosowanego motoru oraz wersji nadwoziowej (dostępne było także coupe) samochód ważył od 1380 do 1630kg. Niestety na rynku europejskim samochód był mało popularny, stąd większość z wyprodukowanych 89 277 egzemplarzy trafiła do Stanów Zjednoczonych. W roku 1968 zakończono produkcję Diplomata serii A.

     Tarpan 237 był kolejną wersją rozwojową wcześniej zmodyfikowanej serii 235. Samochód poza widocznymi zmianami atrapy, przeniesieniem kierunkowskazów oraz zmianą kloszy lamp posiadał także kilka istotnych zmian w konstrukcji. FSR we współpracy z bielską filią Politechniki Łódzkiej opracowało samoczynnie działającą blokadę mechanizmu różnicowego, którą od roku 1978 montowano seryjnie w Tarpanach. Ponadto przekonstruowana rama samochodu pozwalała na zwiększenie ładowności do 1000 kg. 

     Zastava 1100, zwana także Zastavą 101, produkowana była na licencji Fiata, jako rozwinięcie modelu 128. Zasadniczą zmianą odróżniającą jugosłowiańskie auto od włoskiego pierwowzoru była bryła nadwozia. Zastava  posiadała pięciodrzwiowe nadwozie typu hatchback, podczas gdy Fiat 128 był czterodrzwiowym sedanem. Produkcję Zastavy 1100 rozpoczęto 15 października 1971 roku. Pierwotnie  samochód wyposażony był w benzynowy silnik o pojemności 1,1l sprzężony z cztero-, a później pięciobiegową skrzynią przekładniową.  Prędkość maksymalna wynosiła 135 km/h, a średnie spalanie sięgało 9,6l. Nieco później do gamy silników wprowadzono jednostkę o pojemności 1,3l.   

 

     Tarpan 233 powstał na bazie prototypowego samochodu rolniczego Warta 2, który po raz pierwszy pokazano publicznie w roku 1972 na Wystawie Osiągnięć Rolnictwa Bydgoskiego. Samochód ten, w dużej mierze oparty na podzespołach Warszawy M20, miał spełniać rolę uniwersalnego pojazdu skierowanego głównie do rolników. Tarpan 233 oferowany był w dwóch wersjach nadwoziowych: osobowo-towarowej oraz towarowej. W wersji osobowo-towarowej samochód mógł przewozić 6 osób oraz 350 kg ładunku. Towarowa odmiana Tarpana 233 mogła z kolei poza 3 osobami zabrać jeszcze 575 kg ładunku. Samochód napędzany był silnikami M20 i S-21 połączonymi z 3-biegową skrzynią przekładniową. Napęd przenoszony był na tylną oś za pomocą dzielonego wału. Nieobciążony wóz mógł rozpędzić się do 100 km/h. Średnie spalanie Tarpana 233 wynosiło około 13 litrów paliwa.  

     To bardzo oryginalne enerdowskie auto zaprojektowane i zbudowane zostało pod koniec lat sześćdziesiątych przez kierowcę rajdowego Heinza Melkusa. Samochód mimo wyglądu rasowej wyścigówki pozostawał jednak po prostu nietypowym autkiem osobowym o nadwoziu coupe.  Większość podzespołów Melkusa RS1000 zapożyczonych zostało z Wartburga 353. Samochód napędzał silnik dwusuwowy o pojemności 992 cm³ i mocy 75 KM (nieco później 90KM), który pozwalał na rozpędzenie pojazdu do prędkości 175 km/h. Wersja wyczynowa Melkusa RS1000 posiadała silnik o pojemności 1200 cm³ (118KM) rozpędzający auto do 210km/h.   Nie bez znaczenia pozostawała tu aerodynamika nadwozia oraz waga samochodu, którego ciężar wynosił 850kg. Melkus RS1000 był raczej swoistą osobliwością nietrafiającą na rynek w ilościach masowych. Na przestrzeni dziesięciu lat, od roku 1969 do 1979 wyprodukowano zaledwie 101 sztuk.   

     Polonez Coupe to z pewnością samochód legendarny i zasługuje na miejsce w kolekcji Kultowych Aut Prlu. Wóz zaprojektowany został we włoskiej pracowni stylistycznej Centro Stile Fiat  i od standardowej wersji Poloneza różnił się zasadniczo tylko brakiem tylnych drzwi, nieco poszerzonym środkowym słupkiem oraz szerszymi drzwiami przednimi. Samochód produkowany w krótkich seriach w latach 1981 – 1983, dostępny był z dwoma wersami przodu – klasyczną oraz z tzw. noskiem. Do napędu poloneza Coupe zastosowano standardowy silnik o pojemności 1481 cm³ zespolony z cztero- lub pięciobiegową skrzynią przekładniową. Planowano podjęcie produkcji wielkoseryjnej wersji Coupe, ale ostatecznie wg nieoficjalnych danych wyprodukowano zaledwie 40 sztuk samochodu, który aktualnie jest jedną z największych gratek dla kolekcjonerów aut.  

     Ifa F9 w wersji dwudrzwiowego kabrio była swego czasu obiektem pożądania we Wschodnich Niemczech. To przednionapędowe autko, za sprawą niewielkiego, dwusuwowego motoru, rozpędzało się do „setki” w blisko 40 sekund. Maksymalna prędkość, jaką był w stanie dać z siebie 30-to konny silnik wynosiła 110 km/h i choć osiągi te nie były imponujące, samochód nadrabiał urokliwą sylwetką. Poniżej prezentuję kilka zdjęć mojego egzemplarza pochodzącego z kolekcji Kultowych Aut PRLu a wyprodukowanego przez IST Models.  Osobiście uważam, że wraz ze standardową wersją Ify F9, stanowią one jedne z najładniejszych i najcenniejszych w kolekcji KAP. 

     Gaz 63 produkowany był na bazie popularnego Gaza 51 od 1948 roku. Od bazowej wersji różnił się przede wszystkim napędem na cztery koła oraz pojedynczymi kołami z tyłu. Napędzany był tym samym silnikiem co Gaz 51 czyli 6-cio cylindrową jednostką benzynową o mocy 70 KM i pojemności 3480 cm. Samochód znalazł olbrzymie zastosowanie zarówno w służbie wojskowej jak i cywilnej. Na bazie Gaza 63 budowano m.in. karetki pogotowia, samochody pożarnicze czy warsztaty polowe.